Elde Var Hüzün...

Malum günün malum akşamüstü. Okula gelen servis bana inat, tıngır mıngır aşıyor belediye çukurlarını. Bir an önce yemek yiyip, dandik bir internet bağlantısıyla izlemek istiyorum maçı, Justin.Tv'yi f5'leye f5'leye. Yemeğimi masaya koyuşumla, ekranın altından kayan yazıyı okumam bir oluyor: "Noyaaaan gol lan gooooool, atmışız lan bir sıfır lan bir sıfır." Soluk borumdan mideme uzanan yol, ntvspor'un Altay 1 - 0 Konyaspor yazısının devinmesinden çok daha uzunmuş gibi geliyor bana, her turda tekrar bakıyorum 1'in inancı ve 0'ın karanlığına.

Maçı izlemeye başlamam 30'lu dakikalara tekabül ediyor. Sevinçten çıldıracak gibi oluyorum, tutamıyorum içimdeki "altay gol gol gol"leri, justin'in hain chat kanalına yazıyorum başıma gelecekleri bilmeden. İlk yarı biterken tüm ateizmimle dua ediyorum, "Allah'ım nolur bu sene olsun artık". Sonrasında ikinci yarı birden bire başlıyor, her şey silikleşmeye başlıyor artık. Ben sporx'in ekranından kimlerin girip kimlerin çıktığını göremeden Kurtar bizi batıran ilk hamleyi yapıyor, Musa Sinan'la Onur'u değiştirerek 1-0'a yatmaya çalışıyor. Ardından buz kesen sessizlik ve Bornova'lı Ramazan, dedemin "hadi olum Ramazan en iyi sensin şu takımda" dediği Ramazan, üstüste iki kere nefesimizi kesiyor ve soluksuz bırakıyor bizi. Altay Alsancak'ın deli fişeği, bu sefer Konya Ovasından buğday tanelerini götümüze sokuyor.

Son dakikadaki çabalar boş, karambolden cesur yürek Yiğitcan golü atsa bile fark etmiyor, Ercan Soner'in yerine geçtiği kaleden çıkarak son dakika golü atmaya gelse bile yetmiyor Altay'ıma. Yedinci senenin beşinci play-off'unun üçüncü finalini de böyle veriyoruz kara toprağa. Geride kalan ise, Halkalı'dan gelen bir avuç hüzün...

Ağlayamadım 23'ü gecesi, Sakarya'ya 4-1 yenildiğimiz finalden sonra, ağlamadım Altay'ıma. Futbol sadece futbol değil klişesi vardır ya, evet, futbol sadece futbol değildir.

Artık ne play-off, ne Göztepe'nin TFF 2. Ligi. Ağlayacağım tek yer kaldı, mezar taşının üstündeki Altay amblemi...

BÜYÜK ALTAY,
Azwraith.